Broos...

Broos... Zo heet de tentoonstelling in de Bergkerk. Onder andere over innerlijke schoonheid en kwetsbaarheid. Het beeld hierboven vond Ka heel mooi. Het heet Pas de deux en is gemaakt door Lotta Blokker. Op Ka maakt het de indruk van een dame in de herfst van haar leven die totaal opgaat in haar eigen wereld en hier heel tevreden en intens van geniet. Sterk en kwetsbaar. Oud en jong. Herfst en lente. Intens leven en naar het einde reizen...

Geen nood, geen najaarsdepressie. Wel even behoefte aan rust, nadenken en genieten van de zon. Broos gevoel. Dus op pad met fototoestel naar Ka's favoriete begraafplaats in Koekstad.

Schaduw en licht... oud en nieuw... vergankelijkheid...

Dat blijven mooie dingen om te kieken. Zoals de Judaspenning hieronder. Uitgebloeid maar in het licht zie je de zaadjes al zitten voor een nieuw begin.

Of verfrommelde blaadjes en schaduwspel van het ijzeren hekwerk op het harde koude steen.

Verder naar de IJssel ruik je de munt. Zon, wind, geluid van boten en water. Blaadjes verkleuren steeds meer en maken een heerlijk geluid als je ze omhoog schopt. Plaid, boek, drinken mee en lekker lezen aan de IJssel.

Broos en weerbarstig een kleine enclave paddestoeltjes.
Het lekker lezen aan de IJssel was wel van korte duur. Ka kreeg bezoek.

Broos is trouwens geen woord dat past bij het Konikpaard dat op 't plaid kwam picknicken (Samen met de rest van de kudde en de kudde Galloway runderen. Ze zijn niet gevaarlijk, maar het leest toch net iets minder rustig met meer dan twintig best nog wel grote beesten om je heen).