Een 2000 jaar oude terril van aardewerk

Bij de uitgang van de Cimitero Acattolico zag Co plots een bekend silhouet. De kale heuvel op een plek zonder hoogteverschil, het kruis bovenop, de rommelige industriële bouwsels er om heen: onmiskenbaar een terril. Maar in Rome zijn geen kolenmijnen en de heuvel is niet zwart... Wat kon het zijn? Indachtig de goede ervaringen met eerdere terrils besloot Co een kijkje te gaan nemen. Hij kwam er al snel achter dat dit de oudst bewaarde vuilnisbelt van Rome is: de Monte Testaccio. Een heuvel van meer dan 35 meter hoog die volledig bestaat uit de scherven van miljoenen en miljoenen amforae die daar 1700 tot 2000 jaar geleden is gestort, tijdens de hoogtijdagen van het oude Rome.Op de heuvel zelf kon Co helaas niet komen: rondom zijn er huizen tegenaan gebouwd en de enige toegang zat stevig op slot. Maar ook een ommetje er om heen was een fascinerend gebeuren. Ondanks zijn hoge ouderdom lijkt de schervenberg van dichtbij nog steeds op terrils in België en Duitsland. Hetzelfde schurftige-honden-uiterlijk van armoedige boompjes en struiken die wanhopig in leven proberen te blijven op het menselijke afval. Hetzelfde soort armoedige buurtjes rondom de aardverschuivingsgevoelige heuvel. Maar aan de andere kant ook totaal anders; een oranje ondergrond die alleen maar bestaat uit scherven en nog eens scherven, ooit stuk voor stuk amfora die met zorg gemaakt waren door nijvere ambachtslieden in alle hoeken van het Romeinse rijk. De Monte Testaccio is niet alleen een afvalheuvel, het is ook één van de grootste grotendeels ontongonnen archeologische vindplaatsen ter wereld.

Een afvalheuvel annex archeologische vindplaats met een hele eigen schoonheid, zeker als na een kort buitje opeens de zon doorbreekt en de schervenberg in een oranje gloed wordt gezet.