De woestijn in huis

"Het lijkt hier de Sahara wel", was de kreet die Co als klein jongetje hoorde als hij weer eens met zanderige schoenen het ouderlijk huis binnen was gelopen. In Rome kun je deze kreet soms letterlijk nemen: eens in de zoveel tijd blaast de zuiderwind grote wolken woestijnzand over de Middellandsezee naar Italië.
Voor iemand die het niet gewend is, heeft het iets bizars: zand uit de grootste zandbak ter wereld op je eigen balkonnetje. Het zand is heel fijn, een beetje geel-groen van kleur. En je ziet het echt in vlagen 'neerregenen'.
De Italianen hebben een grondige hekel aan het Saharazand: het smeert overal aan en je loopt het makkelijk mee naar binnen, in de vloerbedekking. Na de eerste verwondering begon het Co ook erg te irriteren, maar dat kwam meer omdat hij dankzij het zand Anneke Grönloh niet meer uit zijn hoofd kon krijgen.