Euro visie...

Mei is een fijne maand: meivakantie, vogeltjes en eieren, vakantiegeld en het eurovisiesongfestival. Kaco kijkt dit elk jaar weer trouw met lijstje in de hand, een hapje en een drankje. Tuurlijk baalt Kaco ervan dat N'land van die suffe liedjes stuurt en balen we nog meer als we dan niet door mogen naar de finale. Wij verbazen ons ook wel eens welke landen elkaar al dan geen punten geven. Maar het blijft een mooi feestje.

De winnares van dit jaar kunnen we helemaal achter staan (was bij ons tweede geworden, Frankrijk was onze favoriet, lekker zomernummertje). Maar Duitsland ligt dichtbij dus misschien kunnen we volgend jaar wel in de zaal gaan kijken (woei).

Normaal moet je, als alle liedjes zijn geweest, nog een folkloristisch dansstukje doorstaan voordat de puntentelling start. Noorwegen deed het anders: kijk nog even naar Madcon met Glow en al die maffe Europeanen die prima samen kunnen feestvieren, dansen en ook allemaal behoefte hebben om hun huisdieren erbij te betrekken.

Kijk, dat is nou echte euro visie:

'Though we all feel different, you are just like me!'

Alleen gekken en dwazen...

'Alleen gekken en dwazen krassen hun namen in muren en glazen' zegt een oud spreekwoord. Ongewenste graffiti kan een plaag zijn. Maar wat doe je als die plaag wordt aangericht door Nederlandse prinsen en prinsessen, tsarentelgen en Russische presidenten? En de graffiti bovendien soms meer dan twee eeuwen oud is? Dat is het dilemma van het Czaar Peter huisje in Zaandam.
In een verloederd straatje in Zaandam staat een allercharmanst 19e eeuws museumpje, dat gebouwd is als omhulsel voor het oudste nog bestaande houten huis van de Zaanstreek, een arbeiderswoninkje uit 1632. De 'claim to fame' van dit onopvallende pandje kwam in 1697 toen de Russische tsaar Peter de Grote er logeerde om het vak van scheepstimmerman te leren. De tsaar woonde er niet lang: al na acht dagen vluchtte hij naar Amsterdam, omdat er voor zijn huisje een volksoploop ontstond van nieuwsgierige Zaankanters.
Het huisje werd door dit bezoekje zo beroemd, dat het de eeuwen overleefde. Na een overstroming in 1825, waarbij het houtwerk van het huisje op een dramatische manier kromtrok, werd er zelfs een speciaal museum omheen gebouwd. Betaald door de Russische prinses Anna Paulowna, de vrouw van koning Willem II. Het huisje zou nog tot 1948 in bezit blijven van de Russische tsaren en andere afstammelingen van Peter de Grote.
Naast het kromgetrokken houtwerk is het meest opvallende aan het huisje dat het van onder tot boven vol zit met graffiti. Alle muren en alle ramen zijn beklad door bezoekers die zichzelf belangrijk genoeg vonden om hun naam te vereeuwigen in het huisje van de tsaar.
De oudste namen stammen uit de achttiende eeuw. Toen was dit pandje kennelijk al een dagtochtje waard. Daarmee is het Czaar Peterhuisje waarschijnlijk de oudste nog bestaande toeristische attraktie van Nederland. Al die namen zijn na honderd jaar zelf weer een stukje van de geschiedenis geworden. Nieuwe namen op de muren worden echter niet meer gewaardeerd, alleen voor mensen als de Russische presidenten Gorbatsjov en Poetin wordt nog een uitzondering gemaakt. En de rest? Die wordt streng vermaand om vooral op geen enkele manier naam te maken...

De wapenfabriek van Doornroosje

Voor rust hoef je niet de stad uit. Als je weet waar je moet zoeken, dan vind je zelfs op de drukste plekken nog oases van stilte. Plekken waar de tijd aan voorbij lijkt te gaan en waar de natuur even op adem kan komen in het stedelijke geweld.
Dankzij Depim zijn we zaterdag op zo'n plek geweest: het Hembrugterrein aan het Noordzeekanaal tussen Amsterdam en Zaandam.

Rond 1900 lag het terrein veilig binnen de Stelling van Amsterdam, de laatste vluchtplaats voor het Nederlandse leger bij een eventuele invasie. Daarom vestigde zich op het Hembrugterrein de Artillerie Inrichtingen, een staatsbedrijf dat wapens en munitie produceerde voor het Nederlandse leger.

Vanwege de geheimhouding en het ontploffingsgevaar werd het gebied vrijwel geheel van de buitenwereld afgesloten. En dat bleef het honderd jaar lang. Zeker nadat de fabrieken vanaf de jaren tachtig in onbruik raakten ontstond een Doornroosje-gebied: gebouwen vervielen en raakten overwoekerd. Het gebied werd een toevluchtsoord voor zeldzame planten en vogels.

Een wereld vol met mooie plekken en verrassende details....

... waaruit soms blijkt dat zelfs in deze voormalige wapenfabriek ooit mensen werken die wat schoonheid in hun omgeving wilden brengen.

Een boeiend gebied om eens rond te kijken, samen met Depim en Neef Sleutelstad.

Of het gebied nog lang in deze Doornroosjetoestand blijft? Kaco vreest van niet. Al staan veel van de monumentale gebouwen na 25 jaar verwaarlozing echt op instorten, toch struikelen allerlei partijen over elkaar heen in plannenmakerij rond deze 'A-locatie' tussen Zaandam en Amsterdam. De gemeente wil deze Parel in Zaanstad graag ontwikkelen, net als het rijk en architectenbureau Rau. Ook een stichting van enthousiaste professionals heeft zich inmiddels opgeworpen om iets leuks te doen in het gebied.

Kunnen we het niet zo doen als op dit aanplakbiljet uit 1940? Mondje dicht, deur op slot en de natuur lekker haar gang laten gaan. Kijken we over een jaar of 100 wel weer een keer wat er van geworden is...

Nieuwgierig naar het Hembrugterrein? Kijk hier voor meer foto's.

een kopje koffie...

Hectische start van de dag, maar met een leuk weekend in 't verschiet. En de dag begint pas goed met een lekker bakkie troost... proost! Lief trouwens, die kleine wegwerpespressobekertjes (mooi scrabble- of galgje-woord). 't Zorgt ook voor een meer exotisch zwerfafvalbeeld in een stad, zo ben je er echt even helemaal uit.

Ook lief, maar dan weer anders, Co met een heerlijke cappuchino. Co's lieve blik is op dat moment niet gericht op Ka, koffie of cake hoor... Hij is hier nog erg onder de indruk van het Pantheon (later meer hierover).

Graffitikunst in de eeuwige stad

Rome is een magneet voor kunstliefhebbers uit de hele wereld. En niet alleen oude kunst floreert in de eeuwige stad. Het viel Kaco op dat er opvallend veel goede graffitikunst te vinden is tussen de zeven heuvelen. Zoals bovenstaande afbeelding, vlakbij het Colosseum. Al twee jaar oud, maar nog steeds te leuk om er overheen te plakken of spuiten. De maker Above heeft een spectaculair filmpje gemaakt over deze graffiti-afbeelding. Bekijk 'm hier.

In de joodse wijk van Rome kwamen we een hele serie graffiti-afbeeldingen tegen van de Italiaanse artiest C215. De portretten hierboven en onder zijn echt prachtig. Daar mogen ze wat Kaco betreft wel meer muren mee versieren (meer foto's van C215 hier).

Van wie de volgende is, weten we niet. Wel een handig kaartje. Als je echt de weg kwijt bent, dan weet je in ieder geval hoe ver je van de Aureliaanse Muur bent.

Om in te lijsten! Het beste bewijs dat graffiti ook kunst kan zijn (zoals gastblogger Juul al eerder bewees).

De graffiti viel Co vooral op omdat ze zo'n duidelijke gelijkenis tonen met de graffiti van Banksy. Deze Engelsman werd beroemd met zijn opvallende en ironische commentaren op de wereld om hem heen. Zie afbeeldingen op zijn website.

Zaterdag 13 mei

Op dit moment is het precies tien jaar geleden dat de vuurwerkramp zich voltrok. Voor iedereen die er toen direct of indirect bij betrokken was een moment om even stil bij te staan.

Op de plek van de ramp is inmiddels de mooiste wijk van Enschede ontstaan: de Roombeek.

Zo is er na al het leed, in tien jaar tijd toch iets goeds gegroeid op deze plek.

Memento Mori...

Beelden van engelen en Maria zijn altijd leuk om te zien, maar stiekem zijn schedels en skeletten veel boeiender.

Ze wijzen op dat stukje in je eigen lichaam waarvan je weet dat je het hebt maar nooit ziet. Bovenstaande uitvoering in verschillende kleuren marmer is er een van feestelijke herkenning.

Ze wijzen soms ook op de mythische gestalte van 'de DOOD' die een ieder eens zal komen halen. Mooi uitgebeeld met gebroken zandloper en zelfs leuke jubelteentjes.

In kerken kom je ook echte menselijke resten tegen. Hier een foto van de Heilige Agnes met haar schattig kleine koppie en donkere oogkassen die vanuit het glazen kistje de kerk inpriemen. Kaco vroeg zich wel af of Middeleeuwers zich niet verbaasden over dit relikwie. Dit kan toch haast geen schedel zijn van een volwassen vrouw, zelfs al is ze heilig.

Gek genoeg schokte het laatste sobere voorbeeld van Memento Mori Ka het meest. Ben je aan het biechten, je fouten benoemen aan een celibataire knar om daarna boete te doen, staat er boven het rooster waar je tegen praat zo'n onvriendelijke knekelkop.

Gedenk te sterven...

Eeuwige verbondenheid

Bij het eerste slotje denk je nog; 'he, iemand is z'n hangslot vergeten'. Maar als je hele bosjes ziet hangen (met romantische opschriften), dan besef je dat er iets bijzonders aan de hand moet zijn.
En dat is ook zo: Romeinse koppeltjes hebben de traditie om hun liefde te bezegelen door een hangslot aan een lantaarn op een brug te hangen en het sleuteltje in de rivier te werpen. Als een bezegeling van hun eeuwigdurende liefde. De Ponte Milvio was altijd de favoriete plek om dat te doen. Maar na een rel in 2007 (enkele lantaarnpalen vielen om onder het gewicht van de hangsloten) werd dit romantische gebaar verboden. De gemeente Rome plaatste nog wel enkel degelijke metalen roosters als alternatief, maar dat is toch niet het ware.

En dus dolen de romantische geesten nu door Rome, op zoek naar een brug-met-lantaarn om hun liefde te bezegelen. De vier lantaarnpalen op de Ponte Cestio bieden in ieder geval een paar paartjes lucht...

Overigens is Rome niet de enige stad waar geliefden hun romance bezegelen met hangsloten. Op Wikipedia is zelfs een pagina love padlocks met een overzicht van locaties. En voor ware liefde hoeft een mens niet ver te reizen: aan de Havenstraat in Delfshaven is het kunstwerk Lock of Love neergezet voor verliefde hangsloteigenaars. Aan de foto's te zien loopt het er echter nog geen storm.

Wensenlijstje

De ene helft van het Olster stel was niet tevreden over onze keuze van fietsmuziek. Daarom op haar verzoek dit liedje.

Kolosaal Colosseum features Bert de Berenbeuker

Gladiatoren spreken nog steeds tot de verbeelding. In de eerste eeuwen na Christus hadden ze echt een sterrenstatus, vergelijkbaar met American Wrestling sterren nu. Mensen kwamen speciaal naar het Colosseum voor de 'wedstrijd' tussen Bert de Berenbeuker en Barrie de Boze Barbaar. Het was een sport, al werd de dood of de gladiolen soms wel erg letterlijk genomen.

Een leuke gadget was dat de gladiatoren met liftjes op het 'speelveld' konden worden geplaatst. En daarna een tegenstander naar keuze: een andere gladiator, een christelijke martelaar-in-spé, leeuw, tijger, panter, struisvogel, stier, beer en wat verder nog leuk spektakel kan opleveren.

Aan het bijna tweeduizend jaar oude Colosseum kan je nog steeds zien dat het een stadion is. Met trappen die naar verschillende vakken leiden en uitsparingen voor snackcounters, goodies en kaartcontrole. Het kost dan ook geen enkele moeite om ons voor te stellen hoe zo'n dagje naar de Spelen eruit kan hebben gezien.Al viel de regen gestaag op ons neder (in de oudheid zat er een groot zeil over de zitplaatsen, de geluksvogels) dat mocht de pret niet drukken bij het bedenken van allitererende gladiatorennamen. Bert de Berenbeuker blijft onze favoriet. Leo de Leeuwenlyncher, Willem de Woeste Worstelaar en Ted de Tijgertuffer zijn toch mindere goden.Speciaal voor u hebben we een rondje colosseum gedaan, met liefs van Kaco...

En hoe is dit alles gebouwd? In de catacomben vonden we een aanwijzing.

Fascinerend Fascistisch Italië

Italianen gaan heel anders met hun fascistisch verleden om dan Duitsers. Op weinig plaatsen is dat zo overduidelijk zichtbaar als op het Foro Italico, het terrein rond het Olympisch stadion in Rome. Kaco had een aantal jaar geleden in een kunstmuseum al foto's van de fascistische mozaieken op dit plein gezien. Die wilden we graag in het echt bekijken. We hadden verwacht dat we deze verwijzingen naar de fascistische tijd met een vergrootglas moesten zoeken, maar dit viel mee: Vanaf de hoofdingang ligt het hele terrein er vol mee. Dit varieert van de enorme obelisk met het opschrift Mussolini Dux, tot de reeksen fascistische standbeelden zoals deze Ceasar meets faun in travertijn.

En overal directe verwijzingen naar Il Duce, en de fasces, hèt symbool van het Italiaanse fascisme.

Een mozaiekvloer vol hakenkruizen, glimmende Ariërs en verwijzingen naar de Führer zou in na-oorlogs Duitsland onmogelijk zijn. In Italië kan het gewoon. Toch is deze symboliek ook in Italië geen 'onschuldige' verwijzing naar het verleden, zoals je kan zien op deze en deze website.

Hieronder een fotoimpressie van het Foro Italico:

Nu is het plein voor het stadion (als er geen voetbalwedstrijd is) een heerlijk rustige plek waar skaters, geschiedenisramptoeristen en kleine fietsertjes lekker hun gang kunnen gaan.

La vita è bella!

O ja, over obeliskjes gesproken: wist u dat Rome de grootste dichtheid aan Obelisken heeft in heel de wereld (zelfs meer dan in Egypte). Ja, met Co op stap betekent altijd weer info die je nooit meer vergeet en waarvan je denkt, wou ik dit wel weten... Want vanaf nu springt deze info subiet in het hoofd van Ka bij elke obelisk die ze in de toekomst nog gaat tegenkomen. Bedankt Co! Rest ook de vraag, hoe werkt Co's hoofd eigenlijk ;-)

Hossen tussen de Italianen

En daar stond Kaco opeens: op 1 mei tussen enkele honderdduizenden hossende Italianen. Meespringen op oude meezingers (zie vorige blog) en hardrock.
Kaco keek vooral de ogen uit naar het publiek. 1 mei is in Italië nog echt een links feestje, dus hier geen Berlusconi-aanhangers. Wel communisten. Al is het lastig om de vlag goed uit te hangen met (te) veel bier achter de kiezen...
Voor de rest ging het toch vooral om muziek, lekker weer en rare uitdossingen...
En natuurlijk een vaantje om van de boodschap van liefde en vrede kracht bij te zetten.
Al heeft Kaco het vage vermoeden dat bij deze Italiaan iets fout liep op het onderdeel liefde. Een 'Azzurrootje' gelopen zogezegd.
Misschien vraagt u zich af waarom Kaco dit 1 mei concert bezocht, terwijl we in Olanda het Koninginnedaggewoel en het 5 mei gedruis altijd zorgvuldig weten te vermijden. Het geheim zit 'm in de locatie: de 1 mei manifestatie was pal voor de deur van één van Rome's grote attracties: de kerk van Sint Jan van Lateranen.
Die bezochten we vanwege het mooie interieur, de fraaie lichtinval en de historische waarde.

Al werd aan het verstilde, contemplatieve karakter wel wat getornd doordat het hele gebouw meerammelde op het gebeuk van de muziek....