Cheese tasting

Co had bij terugkomst uit Oxford Engelse kaasjes, chutney en bieren meegenomen voor de familie. Op het moment dat Kaco naar de sterren keek, maakte Co's familie aan de andere kant van het land de sterk geurende lekkernijen soldaat tijdens een Engelse bier- en kaasavond bij Co's ouder thuis.

De avond eindige in opperbeste stemming en Kaco kreeg de volgende ochtend een bedankmailtje in stijl:

hello dears!!

We had a wonderful time last evening with your cheese and beer from Oxford
with aunt Nelly, cousins Adrian and Bob and jour brother Bill and your Mom and Dad. The cheese was smelly but verry nice and the beers were verry tasty.
So you see we had a nice evening in S-village. Here some photos and many thanks for your presents.

Have a nice day and cheers:Mom,Dad en Bill.

Starry, starry night

Deze blog begint met enkele bijzonder donkere foto's, pogingen van Co om het bezoek van Kaco en het Olsterstel aan de volkssterrenwacht in het Twentse Lattrop weer te geven. Helaas schoten onze fototoestellen hopeloos te kort in de Twentse duisternis, maar misschien is het nog net mogelijk om boven de sterrenwacht met de koepel van de grote telescoop te zien.

Flitsen was uit den boze, dus zult u het moeten doen met de vage pijp hierboven. Het is de trots van de sterrenwacht: één van de grootste publiekstoegankelijke telescopen van Nederland. En door zijn plek in één van de donkerste gebieden van Nederland waarschijnlijk de publiekstelescoop met het beste beeld. Elke zaterdagavond is het kijkavond in de sterrenwacht. Een bezoek meer dan waard! De enthousiaste vrijwilligers hebben iets moois van hun sterrenwacht gemaakt, met niet alleen de telescoop, maar ook een tentoonstelling over sterrenkunde en de manier waarop mensen dingen waarnemen, een filmzaal en een volledig digitaal koepelplanetarium dat het zonnestelsel van alle kanten kan tonen (een moderne versie van Eijsinga's planetarium in Franeker).Met de vele kleinere sterrenkijkers en zelfs een echte meteoriet is het voor jong en oud een bijzondere plek om de wonderen van het heelal te leren kennen. En er zijn zoveel wonderen in de ruimte om van te genieten en over na te denken. Kijk bijvoorbeeld eens naar de planeten in ons zonnestelsel en het enorme verschil in grootte. Ons aarde, met alle 7 miljard mensen er op, is het derde bolletjes van boven. Nietig in vergelijking met Jupiter en Saturnus. En geniet van de vele opvallende en schitterende foto's die de Hubble ruimtetelescoop van het heelal maakte (een mooi overzicht staat op de Hubble-website)Na zoveel inspiratie moesten we natuurlijk zelf ook proberen om de sterren op de foto te zetten... Maar helaas, zoals gezegd waren onze digitale toestelletjes kansloos. De zwarte plaat hierboven was de beste foto. In de witte stipjes linksonder is nog net het 'steelpannetje' van het sterrenbeeld Grote Beer te ontdekken.

Koekstad is niet ireligieus

Het is al bijna een open deur in trappen als je zegt dat voorliefde voor Apple een vorm van religie is. De lancering van nieuwe Apple-producten schijnt altijd gepaard te gaan met hysterische taferelen, en de dood van de Apple voorman was voor velen een grotere schok dan de atoomramp in Fukushima. Vanavond is weer zo'n 'religieus' moment voor de ifans: om middernacht start de verkoop van de nieuwe en verbeterde ipad. Bij de Koekstadse vestiging van het Apple concern waren de hekken al klaargezet om de wachtende en uitzinnige meute in goede banen te leiden. Maar de opkomst viel tegen: rond 21 uur zat slechts één man gelaten te wachten, al spelend met zijn (oude en inferieure) ipad. Tot leedvermaak en hoon van het publiek en de opgetrommelde stadswachten.

Unseen academic wisdom (1)

“Why do you go away? So that you can come back. So that you can see the place you came from with new eyes and extra colors. And the people there see you differently, too. Coming back to where you started is not the same as never leaving.”

Dit is het einde van deze serie spreuken. Co is gisteren teruggekeerd bij Ka in Nederland, na een hele goede, leerzame en productieve tijd in Oxford is hij nu weer fijn terug bij Ka.

Unseen academic wisdom (2)

“It doesn't stop being magic just because you know how it works.”

Bijna

Nog één nachtje slapen en dan is Co weer thuis bij Ka. En al deugt deze straatnaam grammaticaal niet helemaal, toch vond Co het te mooi om niet te gebruiken. Want het voelt wel zo: na een hele mooie en productieve tijd in Oxford is het heerlijk om weer thuis te komen.

Unseen academic wisdom (3)

“There is a rumour going around that I have found God. I think this is unlikely because I have enough difficulty finding my keys, and there is empirical evidence that they exist.”

Afscheids ale met een knipoog

Co had gisteren een erg goede één na laatste dag in Oxford. Zeer goed en lovend gesprek met een professor over mijn artikel, fiets verkocht en 's avonds een afscheidsborrel in één van de karakteristieke pubs hier in Oxford, de Royal Oak. En terwijl ik daar aan tafel zat te bieren (sorry, alen) en filosoferen, viel het me opeens op dat iemand naar me zat te knipogen:

Als de tulpen al naar je gaan knipogen, dan wordt het toch tijd om terug te gaan naar Nederland?

Unseen academic wisdom (4)

“It would seem that you have no useful skill or talent whatsoever,' he said. 'Have you though of going into teaching?”

Unseen academic wisdom (5)

“...it's true that some if the most terrible things in the works are done by people who think, genuinely think, that they're doing it for the best, especially if there is some god involved.”

Een keerzijde van Oxford

Wie naar Oxford komt verwacht veel studenten en statige academische gebouwen. Op deze blog zijn er een aantal voorbijgekomen. Wat je niet verwacht (althans Co niet) is het grote aantal daklozen en bedelende mensen dat je in Oxford op straat ziet, vaak bezig met de verkoop van de Big Issue, de daklozenkrant. Het duurde even voordat Co zich realiseerde dat de schrijnende armoede deels de keerzijde is van de rijkdom van de universiteit. Niet alleen zijn sommige daklozen gesjeesde studenten, ook trekt de relatieve rijkdom van de universitaire wereld armen aan en het houdt ook armoede in stand in Oxford.Wat je jezelf als lid van de academische gemeenschap niet zo snel realiseert is de mate waarin de universiteit een hypotheek legt op de stad. Letterlijk bijna. Als academicus lijkt de stad heel open, maar voor een buitenstaander is het een gesloten bolwerk: grote stukken van de binnenstad zijn afgesloten voor het publiek, academische paradijsjes met grote muren er om heen met puntig ijzerwerk er op. Dat veroorzaakt niet alleen een wij tegen zij-effect, maar het heeft ook direct invloed op de koopkracht van de 'normale' Oxforders. Een groot deel van de stad valt buiten de normale vastgoedmarkt: of het is college-terrein, of het gaat om gebouwen die als investering opgekocht zijn door een college. Dat gecombineerd met een redelijk koopkrachtige academische bevolkingsgroep leidt er toe dat de huizenprijzen in Oxford net zo hoog zijn als die in Londen.

Dat dit geen ontwikkeling is van vandaag en gisteren, is te zien aan de structuur van de binnenstad. Wie bijvoorbeeld de route volgt van de High Street via Queen's lane en New College Lane, kan een groot deel van de binnenstad doorkruizen zonder één normaal huis te zien: deze straten bestaan volledig uit collegegebouwen en vooral heel veel muren. Langs de High Street, van oudsher de belangrijkste straat van de stad, staat een beperkt aantal relatief bescheiden burgerhuizen ingeklemd tussen de academische paradepaardjes. Het gevolg is dat er veel kleine steegjes zijn waar de 'normale' mensen opeengepropt zaten (en soms nog zitten) in die hoekjes die door de universitaire gemeenschap overgelaten zijn.Nergens is deze oude structuur van achterbuurten (want dat zijn het eigenlijk: de oude armoedige buurtjes achter de statige huizen) nog zo goed zichtbaar als in het buurtje rondom de roemruchte pub de Turf Tavern: smalle straatjes, piepkleine huisjes en gewoeker met de ruimte in een buurtje waar je alleen in komt als je weet waar je het moet zoeken. Gelukkig zijn de echte sloppen gesaneerd, zodat de ondragelijke stank die dit soort buurten vroeger kenmerkte tot het verleden behoort. Maar daarmee is de armoede niet verdwenen uit Oxford, alleen verplaatst. Het armere deel van de bevolking moest in de jaren 50 en 60 verplicht verhuizen naar buurten als Blackbird Leys, een Oxfordse buurt die in de jaren 90 wereldnieuws werd door jeugdrellen en die nog steeds als één van de slechtste buurten in Engeland geldt.

Unseen academic wisdom (6)

“Despite rumour, Death isn't cruel--merely terribly, terribly good at his job.”

Unseen academic wisdom (7)

“Map-making had never been a precise art on the Discworld. People tended to start off with good intentions and then get so carried away with the spouting whales, monsters, waves and other twiddly bits of cartographic furniture that the often forgot to put the boring mountains and rivers in at all.”

Weekendje naar zee

Na (bijna) gedane arbeid is het goed rusten. Indachtig dit gezegde besloot Co om zijn laatste weekend in Engeland te besteden aan een uitje naar zee. Het werd een bezoek aan Portsmouth en het eiland Wight, omdat daar niet alleen een frisse zeewind waait maar ook een heleboel te zien is. Zoals bovenstaande uitkijktoren, sinds een paar jaar hét boegbeeld van het Den Helder van Engeland (nb: alle foto's zijn groter te maken door ze aan te klikken).

De grote attractie in Portsmouth was voor Co echter een bezoek aan de Victory, het enige nog bestaande linieschip ter wereld, 250 jaar oud en officieel nog steeds onderdeel van de Britse vloot! Het schip werd vooral beroemd als vlaggenschip van admiraal Nelson tijdens de Slag bij Trafalgar. Het glimmende plaatje op het dek (rechsboven) geeft aan waar Nelson sneuvelde tijdens die zeeslag die Engeland voor meer dan 100 jaar de heerschappij over de zeeën gaf.

Een bijna even grote attractie was een bezoek aan dat andere unicum in de haven van Portsmouth, de Warrior. De Warrior uit 1860 was de eerste Britse ironclad, een gepantserd slagschip. Het was in veel opzichten een overgangschip; het had zeilen en een kanonnendek dat sterk leek op dat van de Victory, maar ook pantserplaten, stoommachines en een badinrichting voor de nodige hygiëne (iets dat op een traditioneel zeilschip als de Victory ver te zoeken was). De Warrior is het enige Britse slagschip uit de 19e en 20e eeuw dat nog bestaat.

In verband met een aansluitend bezoek aan Wight had Co een hotelletje geboekt. Om onbekende redenen bleek zijn eenpersoonskamer de plaatselijke suite te zijn, zodat Co zeer riant tussen de lakens kon kruipen...

... en de volgende ochtend dan ook zeer opgefrist en ontspannen met de boot richting Wight kon gaan. In het havenstadje Ryde is de aankomst nog zeer traditioneel: de veerboot meert af aan een pier die ver voor de kust de zee in steekt. Vandaar wordt je naar de vaste wal gebracht met een treintje, dat om onduidelijke redenen bestaat uit voormalige rijtuigen van de Londense Tube.

Een rondrit met de bus over het eiland liet zien dat er wel meer traditioneel is op Wight: het is een eiland met een vriendelijk, kleinschalig landschap, oude huisjes en prachtige zeegezichten vooral aan de zuidkant. Het zal er 's zomers wel barstensvol zijn, maar zo in het vroege voorjaar is het een prettige plek om uit te waaien en tot rust te komen.

Natuurlijk kon de beroepsmatige interesse niet helemaal afwezig blijven en dus moest Co een bezoek brengen aan de Romeinse villa in Branding. Deze villa is vooral bekend vanwege de mozaïeken. Vooral het mosaïek van de eetruimte met een verzinnebeelding van de vier seizoenen (linksboven) is zeer fraai. Bijzonder is verder het mozaiek met een man met een hanenkop (rechtsonder), mogelijk een spotprent van de 3e eeuwse keizer Trebonianus Gallus (Gallus betekent haan in het Latijn). Let ook op het slot en sleutel van de villa rechtsboven.

Als afsluiter wandelde Co naar de Needles, de rotspunten aan de uiterste westkant van Wight. Onder invloed van de zee breken de krijtrotsen hier langzaam af, waardoor alleen een rijtje 'rotstanden' is overgebleven. Vlakbij de Needles ligt ook een wat treurig pretparkje, bovenop een klif dat vrijwel alle mogelijk kleuren zand in zich heeft. Het gekleurde zand van deze klif schijnt een grote aantrekkingskracht op creabea's uit heel Engeland te hebben. Boeiender vond Co dat de Britten deze uithoek van het eiland als basis hebben gebruikt voor hun 'geheime' raketexperimenten in de jaren 50 en 60.

Unseen academic wisdom (8)

“IT'S THE EXPRESSION ON THEIR LITTLE FACES I LIKE, said the Hogfather. 'You mean sort of fear and awe and not knowing whether to laugh or cry or wet their pants?' YES. NOW THAT IS WHAT I CALL BELIEF.”

Unseen academic wisdom (10-9)

“Light thinks it travels faster than anything but it is wrong. No matter how fast light travels, it finds the darkness has always got there first, and is waiting for it.”

Engelsen waarschuwen overal voor

De nationale Engelse hobby om voor werkelijk alles een waarschuwingsbord neer te zetten gaat heel ver. Langs de oevers van de Thames, in de buurt van Oxford zag Co dit bordje: 'Gevaar. Als de kade overstroomt niet gebruiken'. Zo'n bordje zie ik in de Koekstad nog niet standaard staan, alleen als de kade echt onderloopt. Ze zouden je hartelijke uitlachen.

Unseen academic wisdom (11)

“If you ignore the rules people will, half the time, secretly rewrite them so that they don't apply to you.”

Als Facebook er een dag uit ligt...

Kaco houdt al sinds april 2008 een blog bij met dank aan HJ. Co facebookt. Twitteren doen we niet, soms kijken we bij HJ en Krien. Co en Ka skypen dagelijks om contact te houden nu Co in Oxford zit. Het is bijzonder om te zien hoe snel de nieuwe media een verworven plek heeft gekregen in onze maatschappij. Toch vindt Ka dit filmpje wel een beetje raar en ergens confronterend. Iets om over te denken hoe we met elkaar kunnen en willen communiceren.

Unseen academic wisdom (13-12)

'Oh, you know the sort of thing if you read the papers a lot,' said Ponder. 'I seriously think they think that it is their job to calm people down by first of all explaining why they should be overexcited and very worried.”

Chique snackkar

Een opvallend verschijnsel in Oxford zijn de mobiele eetgelegenheden. Elke avond, als de winkels sluiten en de universiteitsburelen leeglopen, verschijnen ze overal in het straatbeeld. Tot diep in de nacht kun je er terecht voor talloze varianten op het snackbar. Oxforders zijn er erg gek mee en beschouwen het als een deel van hun lokale cultuur (en gaan rustig op een koude winteravond de hap op straat zitten opeten). De beste zaken doen uiteraard de mobiele eettentjes die tegenover de ingang van een college staan, zoals deze aan Broad Street. Maar als je op zo'n 'posh' locatie staat, dan kun je natuurlijk geen Hassan Kebap heten. Nee, dan ben je Bon Appètit. Professional cuisine chez "Hassan".
Zelfs in deze snackbarwagens wordt de status van de diverse colleges weerspiegeld. Christ Church is uiteraard het enige college met twee snackwagens voor de deur. Eén daarvan, helemaal achteraan, bakt pizza's op een originele houtgestookte oven. Toen Co daar een keer langs liep stond de achterdeur open en zag je het laaiende vuur ín de wagen! Een fascinerend gezicht, al doet het vrezen dat deze originele pizzabakkerij een keer gaat uitlopen op een grote brand en ontploffing...

Unseen academic wisdom (16-14)

“Miss Tick sniffed. 'You could say this advice is priceless,' she said. 'Are you listening?'
'Yes,' said Tiffany. 'Good. Now ... if you trust in yourself ...'
'Yes?' '... and believe in your dreams ...'
'Yes?' '... and follow your star ...' Miss Tick went on.

'Yes?' '... you'll still get beaten by people who spent THEIR time working hard and learning things and weren't so lazy. Goodbye.”

Right Said Fred

Dankzij een tweet van Harmjob weet Co nu dat ze nog bestaan: Right Said Fred. The überhomo-danceformatie die twintig jaar geleden megahits scoorde met lekkere vette, zwoel gezongen, aanstekelijke nummers als I'm too sexy en Don't talk just kiss. Gisterochtend speelden ze live bij Giel Beelen een acoustische versie van die andere megahit, Deeply Dippy:

Ze zijn een jaartje ouder, maar zo te zien nog steeds vaste bezoekers van de sportschool. En ze klinken nog altijd even goed fout.

Co's dag is weer helemaal goed.

Unseen academic wisdom (17)

“Be careful what you wish for. You never know who will be listening.”

Springtime for Co and Oxford

Bloesem en zonneschijn, wat wil een mens nog meer op 1 maart, de dag dat de meteorologische lente begint?Alsof deze boom het er om deed, barstten op deze eerste lentedag de knoppen open. De boom staat pal aan de High Street en is waarschijnlijk de bekendste en meest gefotografeerde van heel Oxford. Maar het leek vandaag even alsof alleen Co genoegen beleefde aan z'n uitbundige bloesems op deze door voorjaarszonlicht overgoten Oxfordmiddag.

Unseen academic wisdom (18)

“It was one of those problematic occasions with long silences, sporadic coughs, and people saying isolated things like, "Well, isn't this nice.”

Kaasproeverij

Co was gisteravond bij een kaasproeverij in z'n college. De eigenaar van de kaaszaak in de Covered Market ("een van de top 5 kaaszaken van Engeland") gaf uitleg over Franse en Engelse kazen. Nu is de Koekstad de thuishaven van Neerlands beste kaaszaak, dus Co is wel wat gewend. Maar toegeven, het was een aangename avond. Grote verrassing voor Co was een 3,5 jaar oude cheddar. Een kaas die hij normaal gesproken associeert met fastfoodketens, maar die als oude kaas heel sterk en aangenaam blijkt te zijn, met een nasmaak die lijkt op overjarige boeren Goudse kaas. Een smakelijke ervaring!Maar of iedereen bij de HCR het zo'n aangename ervaring vond?