Weekendje naar zee

Na (bijna) gedane arbeid is het goed rusten. Indachtig dit gezegde besloot Co om zijn laatste weekend in Engeland te besteden aan een uitje naar zee. Het werd een bezoek aan Portsmouth en het eiland Wight, omdat daar niet alleen een frisse zeewind waait maar ook een heleboel te zien is. Zoals bovenstaande uitkijktoren, sinds een paar jaar hét boegbeeld van het Den Helder van Engeland (nb: alle foto's zijn groter te maken door ze aan te klikken).

De grote attractie in Portsmouth was voor Co echter een bezoek aan de Victory, het enige nog bestaande linieschip ter wereld, 250 jaar oud en officieel nog steeds onderdeel van de Britse vloot! Het schip werd vooral beroemd als vlaggenschip van admiraal Nelson tijdens de Slag bij Trafalgar. Het glimmende plaatje op het dek (rechsboven) geeft aan waar Nelson sneuvelde tijdens die zeeslag die Engeland voor meer dan 100 jaar de heerschappij over de zeeën gaf.

Een bijna even grote attractie was een bezoek aan dat andere unicum in de haven van Portsmouth, de Warrior. De Warrior uit 1860 was de eerste Britse ironclad, een gepantserd slagschip. Het was in veel opzichten een overgangschip; het had zeilen en een kanonnendek dat sterk leek op dat van de Victory, maar ook pantserplaten, stoommachines en een badinrichting voor de nodige hygiëne (iets dat op een traditioneel zeilschip als de Victory ver te zoeken was). De Warrior is het enige Britse slagschip uit de 19e en 20e eeuw dat nog bestaat.

In verband met een aansluitend bezoek aan Wight had Co een hotelletje geboekt. Om onbekende redenen bleek zijn eenpersoonskamer de plaatselijke suite te zijn, zodat Co zeer riant tussen de lakens kon kruipen...

... en de volgende ochtend dan ook zeer opgefrist en ontspannen met de boot richting Wight kon gaan. In het havenstadje Ryde is de aankomst nog zeer traditioneel: de veerboot meert af aan een pier die ver voor de kust de zee in steekt. Vandaar wordt je naar de vaste wal gebracht met een treintje, dat om onduidelijke redenen bestaat uit voormalige rijtuigen van de Londense Tube.

Een rondrit met de bus over het eiland liet zien dat er wel meer traditioneel is op Wight: het is een eiland met een vriendelijk, kleinschalig landschap, oude huisjes en prachtige zeegezichten vooral aan de zuidkant. Het zal er 's zomers wel barstensvol zijn, maar zo in het vroege voorjaar is het een prettige plek om uit te waaien en tot rust te komen.

Natuurlijk kon de beroepsmatige interesse niet helemaal afwezig blijven en dus moest Co een bezoek brengen aan de Romeinse villa in Branding. Deze villa is vooral bekend vanwege de mozaïeken. Vooral het mosaïek van de eetruimte met een verzinnebeelding van de vier seizoenen (linksboven) is zeer fraai. Bijzonder is verder het mozaiek met een man met een hanenkop (rechtsonder), mogelijk een spotprent van de 3e eeuwse keizer Trebonianus Gallus (Gallus betekent haan in het Latijn). Let ook op het slot en sleutel van de villa rechtsboven.

Als afsluiter wandelde Co naar de Needles, de rotspunten aan de uiterste westkant van Wight. Onder invloed van de zee breken de krijtrotsen hier langzaam af, waardoor alleen een rijtje 'rotstanden' is overgebleven. Vlakbij de Needles ligt ook een wat treurig pretparkje, bovenop een klif dat vrijwel alle mogelijk kleuren zand in zich heeft. Het gekleurde zand van deze klif schijnt een grote aantrekkingskracht op creabea's uit heel Engeland te hebben. Boeiender vond Co dat de Britten deze uithoek van het eiland als basis hebben gebruikt voor hun 'geheime' raketexperimenten in de jaren 50 en 60.