Ken je dat? Van die liedjes die ineens een andere betekenis kunnen krijgen? Dat heeft Ka met het liedje van Frederique Spigt, 'Mijn hart kan dat niet aan'. Het drama, de prachtige muzikale begeleiding, Spigts doorleefde stem... Heerlijk om serieus met mee te balken.
Co's beleving: pfff wat een slechte tekst...
ik eet een banaan, mijn hart kan dat niet aan...
iets met levertraan, mijn hart kan dat niet aan...
Gevolg: oorspronkelijke dramagevoel is weg ;-(
Wat blijft erover: ongelooflijke meligheid, vertedering en plusgevoel. Is ook wat voor te zeggen ;-)
Liedje blijft wel favoriet. Het liedje begint bij 1:10 (eerst geklets over het songfestival).
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Oooo doet Co dat? Dat doet Hans ook altijd. Ik had een CD gekocht van Linkin Park, nadat we gezamenlijk een paar nummers hadden beluisterd zei Hans de volgende woorden: " Goh, ze kunnen alleen maar schreeuwen.' Nooit meer opgezet. Zo ging het ook met een van mijn favoriete schrijvers, Maarten het Hart. Nadat ik weer een boek had uitlezen vroeg Hans: " Hoe was het boek van Maartje." Nooit meer een boek van hem/haar aangeraakt.
Hans heeft zelf ook zo'n soort trauma opgelopen toen hij 14 was. Hij had een week in de bollen gewerkt en van zijn zuurverdiende geld bij de plaatselijke platen,CD,gok en sigaren boer, Sigaren Magazijn Jeanette de nieuwste CD van Europe gekocht. Nadat hij met zijn broer een paar nummers had beluisterd zei zijn broer: "Elk nummer begint met oeoeoeoeo of aaaaaahhhh." Nooit meer gedraaid.
Wij zijn wel ontzettende fan van Frederique. Wij gaan regelmatig naar een optreden van haar hier in de keurige schouwburg de Vest. Telkens verbazen wij ons er op die avond over dat het vrouwelijk publiek geen onderscheid maakt tussen w.c.' s voor mannen en vrouwen. Ze gebruiken ze beide. Ik zal ook nooit meer onbevangen naar dit nummer kunnen luisteren. BEDANKT.
Een reactie posten