Times change?!?

Hoe zou 't kerstverhaal anno nu gaan?

Times change, feelings remain the same

Fijne kerstdagen!

met dank aan Juul

NS wenst u een sneuïg kerstfeest

Wat lacherig stonden ze de camera in te kijken op station Nijmegen, de conducteur en zijn collega die voor de gelegenheid in een kerstmannenpak was gehezen. In deze tijden van treinvertragingen en winterdienstregelingen probeerde de NS de moet er in te houden door een kerstmarkt te organiseren op het Nijmeegse station.

Het moet gezegd worden: de spoormensen hadden er wel moeite voor gedaan. Het station was overdadig versierd met kerstattributen en lampjes. Maar het pièce de réstistance, de kerstmarkt zelf, smoorde volledig in het sneeuwweer. Onder de overkapping stond slechts een handvol kraampjes. De kraamhouders hadden het laten afweten en de vertraagde reizigers waren niet echt in de stemming voor een NS-kerstfeest.

Zodat de kraampjes bij gebrek aan bezoekers al snel weer werden opgeruimd...
De boodschap was duidelijk: NS wenst alle reizigers een sneuïg kerstfeest.

Een raadsel opgelost

Nu weten we wat er met de Sint gebeurt na 5 december...

Hij smelt.

(Gezien ergens op een stoep in Haarlem)

Dumb English spelling...

Nederlandse spelling kan al voor hoofdbrekens zorgen maar Engelse spelling is nog veel lastiger. Deze kwieke honderdplusser heeft een goede oplossing...

Met dank aan Tom B.

Hele lange zit...

Gezien op het station van de Koekstad. Nieuwe verbinding?

Stopt op alle tussengelegen stations: dat zijn er 129 als Co goed heeft geteld. Hoe lang zou je over zo'n ritje doen?

Sneeuw op de negende verdieping

Co's nieuwe kantoortje mag dan (nog steeds) weinig inhoud hebben, het uitzicht vanuit de toren van de uni is vaak indrukwekkend. Vanmorgen zag Co vanuit zijn eigen Skybox een de sneeuw langs dwarrelen. En dat wilde hij u niet onthouden, vandaar dit filmpje:

Academische leegte

Vandaag was de grote dag dat Co officieel begon met zijn nieuwe carrière als historicus aan de uni. Na zijn afscheid in de Koekstad en drie maanden in Rome ging het nu echt van start: met een eigen kamer en een naambordje!

Helaas was daar zo ongeveer alles mee gezegd... Door een planningsprobleempje bevatte de kamer alleen maar een bureau, stoel, een kastje en (hoe toepasselijk) een prullenbak. Maar Co houdt goede moed en verwacht dat er voor het einde van de week ook een boekenkast, computer en telefoon staat.

Gelukkig maakte de warme ontvangst door de medehistorici veel goed. En tot alles er staat moet Co maar gewoon van het uitzicht gaan genieten. Het schijnt komende dagen helder weer te worden, dan kun je helemaal tot in de Betuwe kijken.

IJsfiets

Echt Hollands...

Eén van de fijnste dingen van drie maanden weg zijn, is dat je pas echt merkt hoe Nederlands je bent als je weer thuiskomt. Alles hier is zo heerlijk vertrouwd! En er is zoveel dat je nergens anders hebt dan in Holland.

Zoals gezellig met Ka 's ochtends thuis aan het ontbijt...

Echt Hollands!!

Een rondje over de besneeuwde warenmarkt in de Koekstad...
Echt Hollands!

Stapels chocoladeletters in de winkels...

Echt Hollands!

Een kindersleetje naast de winkeldeur...
Echt Hollands!

Een Zwarte Piet achter de kassa in de supermarkt...
Echt Hollands!

De rookworsten van de Hema in de aanbieding...
Echt Hollands!

Een berg (oude) fietsen bij het station....
Echt Hollands?!

Een muur vol kroketten en frikandellen...
Echt Hollands?!

Een magazine over Geert Wilders in de boekhandel....
Ook echt Hollands??!!

Helaas wel... Nederland is niet perfect.

Maar het blijft toch het land waar Co thuishoort. Ondanks al zijn linkse hobby's, zoals het gevoel hebben dat we samen verantwoordelijk zijn voor ons land, het idee dat mensen die het goed hebben best wat kunnen delen met mensen die het minder hebben en de behoefte om naar iets meer te streven dan plat egoïsme en xenofobie.
Van die 'achterhaalde' linkse ideeën, zeg maar.
Gelukkig is het 5 december. Het Sinterklaasfeest is niet alleen een feest van krijgen, maar ook van geven. En de manier waarop Kaco thuis werd verwend door de Olster Sint en het hartelijke ontvangst op Schiphol, doet Co vermoeden dat er nog heel veel goeds in Nederland is. Laten we hopen dat deze ruk naar (extreem-)rechtse angsthazerij in ons land tijdelijk is.

I'm going home...

Eindelijk was het dan zover: gisteren ging Co terug naar huis. Na drie boeiende, intensieve en leerzame maanden in Rome ging hij terug naar Nederland, naar Ka en naar zijn familie en vrienden. Vanuit Rome, waar het 15 graden en zonnig was, naar een Nederland waar het inmiddels volop winter is.

Boven Italië kreeg je die indruk bepaald niet. Daar was alles nog groen, tussen de bewolking door. Pas boven de Alpen veranderde het uiterlijk van de wereld plotsklaps... Een dik sneeuwpak maakte van de bergen een winters wonderland.

Boven Duitsland was er weinig te zien, maar toen de bewolking brak zag Co plotseling de kerncentrale bij Hoey en vlak daarna de havens van Antwerpen. Nederland was nabij!

Even later was het zover: het winterse Berg op Zoom van boven af. Co was weer boven Nederlandse bodem!

Het volgende gat in de bewolking liet een grote stad zien: Den Haag en direct daarna de haven van Scheveningen, met duidelijk zichtbaar de Pier en het Kurhaus in de sneeuw.

Blijkbaar moest het vliegtuig van de noordkant aanvliegen, want Co maakte een boog over de Noordzee en kwam in de buurt van Alkmaar weer boven land. Vanaf daar wees alles er op dat het vliegveld steeds dichterbij kwam. Vanaf linksboven: een Noord-Hollandse boerderij, het Noordzeekanaal, Spaarndam met de Mooie Nel (Haarlem net niet zichtbaar) en het kleine dorpje Spaarnwoude.

Als laatste herkenningspunt het Rottepolderplein bij Halfweg, met (het blijft tenslotte Nederland) uiteraard een vrijdagmiddagfile.

En dan eindelijk Schiphol, terug op Nederlandse bodem!

Co was daardoor al helemaal in de plus, maar van dit enthousiaste ontvangst schoot hij pas echt helemaal vol. Het is goed om weer thuis te zijn!

He's coming home...

Hoera, we gaan hem zo ophalen!

Romeinse weemoed

Vanaf vandaag geen Romeinse wijsheden meer, want Co gaat naar huis. Hij kan bijna niet wachten tot hij Ka weer in de armen kan sluiten. Toch voelt hij ook een lichte weemoed dat hij de Eeuwige Stad achter zich moet laten. Daarom vandaag dit liedje, als afscheid van Roma.

Scala Santa

Op één van zijn laatste dagen in Rome bezocht Co een bijzonder heiligdom: de Scala Santa. Een heilige trap, waarover elke dag honderden pelgrims gebeden zeggend op hun knieën naar boven kruipen. Het is dan ook niet zomaar een trap: het is de trap uit het paleis van Pontius Pilatus, waar Jezus in zijn laatste dagen overheen liep. De trap is in de vierde eeuw door heilige en reliekenjager Helena uit het paleis gesloopt en naar Rome gebracht.

In Rome werd het bestijgen van de heilige trap zo populair, dat er maatregelen genomen moesten worden om de trap tegen slijtage te beschermen. Daarom is hij later afgedekt met hout, met sleuven waardoor nog iets van de originele trap te zien is. Door speciale koperen kijkgaatjes zijn de plekken te zien waar bloedspetters van Christus zouden zijn achtergebleven op de trap.

Tegenwoordig is het geknield beklimmen van de trap een doel op zich, maar vroeger ging het vooral om het bereiken van het zogeheten Sancta Sanctorum, de plek waar de heiligste relieken van het christendom bewaard werden. Enkele van die relieken zijn hier nog steeds te zien: zoals een stuk van de tafel van het laatste avondmaal en een Archeiropoieta of niet door mensenhanden geschilderd icoon van Christus.

De Scala Santa wordt geflankeerd door twee beelden met Jezus en de boosdoeners uit het passieverhaal. Links uiteraard Pontius Pilatus zelf, rechts Judas die Christus met een kus verraadt.

ahhh. lief!

Wat een lief beestje he! Speciaal voor het Olsterstel op de blog gezet :-)

Op deze website staat nog meer van dit bijzondere beestje dat soms lijkt te lachen en snug as a bug in zijn aardbeitje huist.

Romeinse wijsheden (XC)

Ubi amor, ibi fides

Waar liefde is, daar is vertrouwen

Beste lezers, deze toepasselijke spreuk is de laatste Romeinse wijsheid. Zoals u hieronder kunt zien is het bakje nu leeg. De 90 dagen zijn voorbij en morgen gaat Co terug naar Ka in Olanda!

Oreren als Cicero

Om te laten zien dat Co niet alleen aan sightseeing heeft gedaan in Rome, hier een foto door Marike van Co die een presentatie houdt over zijn onderzoek. Als Brugman praat hij op zijn publiek in. Of toepasselijker, als Cicero oreert hij richting de academici. Het is alleen te hopen dat hij niet zo'n groot ego zal ontwikkelen als de oude Ciec.

Romeinse wijsheden (LXXXIX)

Talis oratio qualis vita

Taalgebruik spiegelt het leven

(Seneca, Epistulae 114)

Begrafenisweer langs de Via Appia

Vanaf het moment dat hij met Hans naar de Via Appia was geweest, wilde Co deze Romeinse weg verder aflopen. Afgelopen zondag was de laatste kans om dat te doen en hoewel de weersvoorspellingen niet fantastisch waren, ging Co goedgemutst op pad. Hij pakte de route op bij de tombe van Cecilia Metella. Vandaar loopt de weg naar het zuiden, langs vele Romeinse graven. Romeinen mochten namelijk niet in de stad worden begraven en daarom werden grafmonumenten langs de toegangswegen aangelegd. Natuurlijk was het wel de bedoeling dat het graf werd gezien door voorbijgangers en als oudste van de Romeinse wegen gold de Via Appia daarbij als een A-locatie. De meeste graven zijn in de loop der tijd van hun marmer en beeldhouwwerk gestript en zien er aan de buitenkant onooglijk uit. Maar soms zijn ze binnen nog redelijk gaaf, zoals deze grafhoop waar zelfs nog een sarcofaag in staat.

Er is zoveel gebouwd langs de Via Appia, dat zelfs 1500 jaar aan sloop en materiaaldiefstal niet alles heeft kunnen laten verdwijnen. Terwijl het zachtjes begon te regenen, genoot Co van onthoofde Romeinse beelden en van wat ooit een kleinere versie van de Piramide van Cestius is geweest. Deze is echter door materiaaldieven en de tijd zo zwaar gehavend, dat het meer een bovenmaatse champignon lijkt. Waar al dat gestolen materiaal gebleven is? Nou, onder meer in de tuinmuurtjes van omwonenden.

De route langs de Via Appia is van een grote schoonheid. En tombes langs de weg zijn soms erg handig: zeker als het steeds harder gaat regenen en je een droge plek voor de lunch zoekt. Na de lunchstop in de 'bushaltetombe' werd de route steeds landelijker. Schaapskuddes liepen tussen de Romeinse resten door en Co kwam zelfs een modern huis-met-tuintje tegen die bovenop een massieve Romeinse graftombe was gebouwd. Waar anders dan in Italië vind je zoiets?

Het laatste stuk dat Co liep is eigenlijk het meest boeiende, het was dan ook jammer dat het juist daar met bakken tegelijk uit de hemel kwam. De weg is hier zo ver van de stad, dat er in de Romeinse tijd ruimte was voor enorme buitenplaatsen, zoals de Villa van de Quintilii. Het was leuk geweest om daar eens te kijken, maar helaas: de custode had blijkbaar op zo'n natte middag geen bezoekers verwacht en was (te) vroeg naar huis gegaan. Even verder langs de weg liggen een reeks van drie archaïsche grafheuvels. Het zou de plek zijn geweest van de legendarische strijd tussen de Horatii en de Curiatii, twee drielingen afkomstig uit Rome en Alba Longa die met elkaar een duel uitvochten om de zeggenschap in Latium. Twee Romeinse Horatii werden daarbij gedood, voordat de laatste Horatius-broer de drie broers Curiatius wist te doden en daarmee het gezag van Rome vestigde. De twee Horatii liggen naast elkaar in twee tombes, terwijl de verliezers bij elkaar zijn geharkt in de tombe waar een oude wachttoren op staat. Die laatste locatie is voor Co om nog een andere reden van belang: het is namelijk de plek waar de uni zijn jaarlijkse opgravingen doet.

Vlak na de graftombes hield Co het voor gezien: zelfs voor hem werd de regen te veel. Bij het volgende kruispunt stapte hij in de eerste de beste bus die langskwam, in de verwachting daarmee terug te rijden naar de bewoonde wereld. Helaas was het een onverwachte kennismaking met een nieuwe fenomeen in het Romeinse openbaar vervoer: de begraafplaatsbus. Elk weekeinde rijden blijkbaar de oudste stadsbussen dwars door Rome om Romeinse burgers naar afgelegen begraafplaatsen te brengen. Ook deze bus scheurde dwars door de buitenwijken van Rome (helaas zonder één fatsoenlijke overstapplek aan te doen) voordat hij Co dropte op de Cimetero di Laurentina, een troosteloze nieuwe begraafplaats waar een mens nog niet dood gevonden zou willen worden. Wat toch sneu is voor al die mensen die er verplicht voor tien jaar in een huurgraf moeten liggen. En daar stond Co dan, in de regen. Een toepasselijk einde van een dag vol begravenisweer.