skip to main |
skip to sidebar
Stargazing
Zo ziet de Jupiter, de grootste planeet van ons zonnestelsel er uit door een telescoop. De stipjes er om heen zijn de grootste manen van Jupiter: Io, Europa, Ganymedes en Callisto. Deze Galileïsche manen werden in 1610 ontdekt door de Italiaanse sterrenkundige Galileo Galilei. Een belangrijke ontdekking, want de manen in een baan rond Jupiter vormden het eerste bewijs dat niet alle hemellichamen om de aarde draaiden zoals tot dan toe door de meeste mensen werd aangenomen.
Co zag Jupiter en zijn maantjes voor het eerst van zijn leven met eigen ogen op het dak van het astronomiegebouw in Oxford. Met vele andere mensen mocht hij daar door telescopen kijken en genieten van het aanzicht van Jupiter en de Orionnevel. Het was onderdeel van Stargazing Live, een reeks evenementen gepromoot door de BBC om mensen overal in Groot-Brittannië naar de sterren te laten kijken en met astronomie in aanraking te brengen.
In Oxford was het een groot succes: de hele middag en avond stond er een lange wachtrij voor de ingang. De Oxfordse astronomen waren duidelijk overdonderd door de grote opkomst en probeerden er alles te doen om de tot anderhalf uur oplopende wachttijd te veraangenamen. Op aandoenlijke en soms licht autistische wijze werden de wachtenden beziggehouden met korte vertellingen over het heelal, het beantwoorden van vragen, een bemoedigend woord en het met ruime hand uitdelen van goodies als posters, kaarten en stickers.
Wat Co zo verraste was de veelzijdigheid van het publiek. Niet alleen mensen uit de academische hoek, maar mensen van allerlei slag, van jong tot heel oud. Binnen was er voor iedereen iets te beleven: naast het sterrenkijken zelf waren er kaarten met sterrenkijktips voor de doeners, knutselhoeken en papiermodellen van de Henschel satelliet voor kinderen en een markt waar onderzoek werd gepresenteerd door enthousiaste astronomen en fysici. Zoals deze aardige Italiaanse astronoom met wie Co een boeiend gesprek had over het ontstaan van het heelal en melkwegstelsels. 
Aardig was ook dat op alle glazen kantoordeuren stond geschreven wie er werkte en wat hij of zij onderzocht. Het schrijven op ramen is overigens algemeen gebruik bij de Oxfordse astronomen. Veel ramen waren helemaal volgekalkt met wiskundige formules. 
Maar het leukste bleef toch het zelf sterrenkijken. Op een tweede plaats kwam het bewonderen van de mooie astronomische foto's. Vooral deze foto raakte Co. Het is een foto van de geringde planeet Saturnus die de zon afdekt. Een zonsverduisering op astronomische schaal, in 2006 gekiekt door de Cassini-Huygens ruimtesonde. Wat deze mooie foto écht bijzonder maakt, is te zien als u 'm uitvergroot door er op te klikken. Aan de linkerkant, tussen de lichte ringen en de ijle buitenring staat een heel klein lichtend stipje. Het is onze eigen planeet Aarde die er doorheen piept, gezien vanuit de onmetelijke ruimte.
Zo ziet de Jupiter, de grootste planeet van ons zonnestelsel er uit door een telescoop. De stipjes er om heen zijn de grootste manen van Jupiter: Io, Europa, Ganymedes en Callisto. Deze Galileïsche manen werden in 1610 ontdekt door de Italiaanse sterrenkundige Galileo Galilei. Een belangrijke ontdekking, want de manen in een baan rond Jupiter vormden het eerste bewijs dat niet alle hemellichamen om de aarde draaiden zoals tot dan toe door de meeste mensen werd aangenomen.
Co zag Jupiter en zijn maantjes voor het eerst van zijn leven met eigen ogen op het dak van het astronomiegebouw in Oxford. Met vele andere mensen mocht hij daar door telescopen kijken en genieten van het aanzicht van Jupiter en de Orionnevel. Het was onderdeel van Stargazing Live, een reeks evenementen gepromoot door de BBC om mensen overal in Groot-Brittannië naar de sterren te laten kijken en met astronomie in aanraking te brengen.
In Oxford was het een groot succes: de hele middag en avond stond er een lange wachtrij voor de ingang. De Oxfordse astronomen waren duidelijk overdonderd door de grote opkomst en probeerden er alles te doen om de tot anderhalf uur oplopende wachttijd te veraangenamen. Op aandoenlijke en soms licht autistische wijze werden de wachtenden beziggehouden met korte vertellingen over het heelal, het beantwoorden van vragen, een bemoedigend woord en het met ruime hand uitdelen van goodies als posters, kaarten en stickers.
Wat Co zo verraste was de veelzijdigheid van het publiek. Niet alleen mensen uit de academische hoek, maar mensen van allerlei slag, van jong tot heel oud. Binnen was er voor iedereen iets te beleven: naast het sterrenkijken zelf waren er kaarten met sterrenkijktips voor de doeners, knutselhoeken en papiermodellen van de Henschel satelliet voor kinderen en een markt waar onderzoek werd gepresenteerd door enthousiaste astronomen en fysici. Zoals deze aardige Italiaanse astronoom met wie Co een boeiend gesprek had over het ontstaan van het heelal en melkwegstelsels. 
Aardig was ook dat op alle glazen kantoordeuren stond geschreven wie er werkte en wat hij of zij onderzocht. Het schrijven op ramen is overigens algemeen gebruik bij de Oxfordse astronomen. Veel ramen waren helemaal volgekalkt met wiskundige formules. 
Maar het leukste bleef toch het zelf sterrenkijken. Op een tweede plaats kwam het bewonderen van de mooie astronomische foto's. Vooral deze foto raakte Co. Het is een foto van de geringde planeet Saturnus die de zon afdekt. Een zonsverduisering op astronomische schaal, in 2006 gekiekt door de Cassini-Huygens ruimtesonde. Wat deze mooie foto écht bijzonder maakt, is te zien als u 'm uitvergroot door er op te klikken. Aan de linkerkant, tussen de lichte ringen en de ijle buitenring staat een heel klein lichtend stipje. Het is onze eigen planeet Aarde die er doorheen piept, gezien vanuit de onmetelijke ruimte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten