Vooral voor de Ambonezen moet het zuur zijn geweest. Stel je eens voor, dat je als Nederlands soldaat uit het rijk van Insulinde komt en dan met je familie 'gedumpt' wordt in de leegte van Groningen. Ver weg van alles, zonder eigen vervoer, telefoon of werk, volledig afhankelijk gemaakt van de bedeling. De bewoners waren sterk op elkaar aangewezen. De saamhorigheid was dan ook groot. Zo groot, dat veel bewoners bij elkaar wilden blijven toen het kamp uiteindelijk opgeheven werd. Door de regering werden ze met geweld uit het kamp verwijderd.
Direct na het vertrek van de Ambonezen is het kamp gesloopt en het huidige bos geplant. Van de barakken is niets meer terug te vinden. Alleen een informatiebord 'bewijst' dat ze er ooit geweest zijn.
De enige tastbare herinnering is één enkele betonnen paal van de omheining. Een paal die direct de associatie oproept met prikkeldraadversperringen, zoeklichten en sadistische kampcommandanten. Dat beeld klopt, in ieder geval voor de periode dat het een interneringskamp voor NSB'ers was, zo blijkt uit de geschiedenis van het Ambonezenbosje.
Het Ambonezenbosje is nu een verstilde plek. Een klein maar mooi natuurgebiedje. Maar toch, na alle associaties die het opriep had ons reisgezelschap ernstig de behoefte om na het bezoek even de muizenissen uit het hoofd te laten blazen. Daar was dit wonderlijke picknickbankje bovenop de Dollarddijk dan weer goed voor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten