Net als vele anderen volgen ook Kaco de Top 2000 tussen Kerst en het nieuwe jaar. Veel mooie nummers met heerlijke muziek om van te genieten, maar ook suffe, uitgekauwde nummers en muziek waar wij niets mee hebben. De Top 2000 is de muziek van de grootste gemene deler: het is een doorsnede van de muzieksmaak van Nederland, een doorsnede die iedereen herkent maar die niemand volledig tevreden stelt. Want zeg nou zelf, kent u iemand die zowel Avond als Child in Time als Hotel California als Bohemian Rapsody in zijn of haar top 4 heeft staan? Blijkbaar is het zo dat als je maar genoeg mensen toevoegt, uiteindelijk altijd Queen boven komt drijven. Iedere luisteraar zal daarom de aandrang herkennen om zelf een eigen top samen te stellen, met alleen die muziek die je zelf écht leuk vindt. Geheel ongevraagd wil Kaco u op oudejaarsdag voeren langs de toppen van onze muzieksmaak. Voor Ka is vooral goedklinkende muziek met een wijze les of boodschap belangrijk. Daarom begint haar top 3 met Daniël Lohues: Angst is mar veur eben, spiet is veur altied. Nooit in de Top 2000 gestaan, maar wat een mooi nummer!
Een ander nummer dat nooit de Top 2000 heeft gehaald: Rose Garden van Lynn Anderson. Goed, het oogt bejaard, maar luister eens goed naar de tekst...
Ka's absolute topper is dit fraaie protestlied tegen mensen met een opdringerige levensovertuiging, gezongen door Maarten van Roozendaal.
Co heeft een meer mainstream smaak dan Ka: Co's favorieten zijn allemaal verspreid door de Top 2000 te vinden. Muziek waar je vrolijk van wordt en muziek om in te zwelgen, daar houdt hij van. Zoals z'n nummer drie: My Girl van The Temptations (nummer 1995 in de Top 2000):
Op nummer twee voor Co het fraaie Laat me niet alleen van Jacques Brel. Een gebed in liedvorm, dat in zijn Vlaams-Nederlands nog veel harder binnen komt dan in de Franse versie (die op 118 staat in de Top 2000):
Als nummer 1 had Co het onverbiddelijke feelgoodnummer Ik ben blij dat ik je niet vergeten ben van Joost Nuissl in gedachten (nr 1464 in de Top 2000). Maar helaas, daar staat geen goede versie van op Youtube, alleen een hele reeks hoempapavarianten. Daarom uiteindelijk toch maar een andere topper uit de Motown-stal genomen, het onvergetelijke The dock of the bay van Otis Redding (nr 84 in de Top 2000):
De Top 2000 is een fijne manier om weer even stil te staan bij de vraag wat mooie muziek is en wat die muziek zo bijzonder maakt. Toch is het ook goed dat het maar één keer per jaar wordt gehouden. Eén keer is meer dan voldoende. Kaco is het dan ook hardgrondig oneens met mensen die vinden dat de Top 2000 veel langer zou moeten duren. Je moet er toch niet aan denken:
Hoe horen we dan ooit nog wat nieuws?!
